Czemu Maryś taka mhroczna? - dodatek specjalny.

Zaczynamy uroczyste pierwsze obchody Leeshka-o-ween! 

Kto kiedyś grał w Warhammera, ten może spokojnie ominąć cały akapit, bo będzie zdecydowanie zawiedziony łopatologicznym wyłożeniem historii Starego Świata. Mówiąc w możliwie najprostszy sposób: dawno temu sfera ludzi, elfów i krasnoludów, żyjących dotychczas w pokoju (no, prawie) zetknęła się podczas koniunkcji ze sferą generalnie bardzo złą. Wskutek tych wydarzeń do niemal spokojnego świata dostał się Chaos – siła, która wynaturzyła niektóre istoty. Od tego czasu życie w Starym Świecie stało się znacznie trudniejsze, mniej przyjemne, a zaokularowani ludzie rozpoczęli toczenie kości żeby dowiedzieć się, czy uratują siebie, w następnej kolejności innych. 

Jak to ma się do blogów? Cóż, do nas też przesącza się jakaś zła siła, która wynaturza niektóre karty postaci. Kiedyś, w „starych, dobrych czasach” (epoce Onetu), łatwiej szło rozpoznanie, kto swój, a kto wróg. Karty tych złych wyróżniały się błędami ortograficznymi, zatrważającą ilością zdjęć i przesłodzonym charakterem postaci. To się zmieniło, nam, biednym gra... tfu, blogerom, zawsze wiatr w oczy. Teraz wszyscy mają przyzwoite karty, poprawną gramatykę... Ale nie dajcie się zwieść, potwory wciąż są wśród nas! A kiedy jest lepszy moment, by o nich opowiedzieć, jak nie w Halloween? Teraz możecie narzucić na głowie prześcieradła z otworami na oczy, złapać coś ostrego do obrony przed potworami i czytać dalej. Indżoj! 

Włosy dęba mają ci stać, 

Żyjesz, gdy się masz czego bać! 

~ This is Halloween 

(z „Nightmare Before Christmas”, co po polskiemu znaczy „Miasteczko Halloween”)\

Co nas ma straszyć na blogach? Bez wątpienia wampiry! Teraz już trochę ich ubyło (szósty zmysł mi podpowiada, że to się zmieni po premierze ostatniej filmowej części sagi Meyer), ale nadal możemy się paru krwiopijców doszukać, najczęściej na Hogwartach. Ostatnio mnóstwo się o wampirach mówi, zwłaszcza o ewolucji, jaką przeszły od Nosferatu do Edwarda Cullena. Wystarczy sobie na nich spojrzeć, by mieć pewność, że była to droga długa, kręta i wyboista. I niekoniecznie w dobrym kierunku, ale to też już zostało powiedziane. W końcu i tak nas najbardziej interesują wampiry blogowe. Te dosłowne, bo faktycznie są też tacy autorzy, którzy żywią się innymi. Czasami efekty działalności takich wampirów objawiają się bezczelnym plagiatem... Kiedyś sobie o tym dłużej porozmawiamy. Teraz będzie bardziej na wesoło. Bo ja, mili państwo, nie jestem w stanie brać Halloween na poważnie. Nie mówiąc już o Leeshka-o-ween. 

Wśród wampirów możemy wyróżnić czter rodzaje: 

1) Wampir brutalny. 

Błysk kłów w ciemnym zaułku, krzyk ofiary urywa się nagle, panuje cisza, bo wszystkie bezdomne koty zawczasu umknęły przed drapieżnikiem. W świetle gasnącej latarni widać, jak olbrzymi mężczyzna z właściwą bestii brutalnością przegryzł aortę ulicznicy. Gdy się nasycił, rzucił jej ciało o bruk i poszedł szukać najbliższego baru, by wypłukać z ust paskudny smak krwi kobiety. Dobrze, że wampiry nie mogą zachorować na syfilis. 

Niestety – gatunek wymarły. Widziałam może dwa przypadki podobnego zachowania u wampirów. Co je zgnębiło? Horda nastolatek, które okazały się silniejsze. 

Zabili nieumarłego nie-paladyni, sialalala! 

2) Wampir arystokrata. 

Złoty kielich, a w kielichu krew. Blada dłoń o smukłych palcach głaszcze rubiny zdobiące naczynie. W tym dotyku jest zaskakująco dużo pieszczoty. Wreszcie przechyla kielich i krew spływa do gardła wampira. W mgnieniu oka z ruchów wampira zniknęły wszystkie lordowskie naleciałości. A gdy uznał, że nie nasycił się krwią, zawołał służącego, myśląc o ciepłej krwi żywo krążącej po jego ciele. 

Ten gatunek istniał tylko w założeniu. Roiło się w blogosferze od różnistych zamków pod władaniem wampirów. Nigdy na żadnym nie pisałam, dlatego tutaj opis będzie skąpy. Wiem tylko, że co drugi miał twarz Johnny'ego D. i niezły harem niewolnic. 

3) Wampir skrzywdzony. 

Przez autora. Tutaj się nawet nie da wymyślić opisu ogólnego. Osobiście za dobry wzór takiego krwiopijcy uważam Lestata z Wywiadu z Wampirem. Jemu mogliśmy współczuć, ba, chcieliśmy mu współczuć. Natomiast zastęp blogerek stworzyły swoich krwiopijców tak, by wymusić na nas współczucie. Mamy żałować wampirów, które straciły ukochaną. Ja się na to nie łapię. To już zupełnie nie jest wampir. 

4) Pokolenie Edwarda Cullena. 

Także tego... Dobra, z tego nie umiem żartować, z tego się nie da żartować. Tu można tylko iść po czosnek i przetapiać krucyfiksy na naboje. 

Co właściwie robią blogowe wampiry? Przyznam, że dłuższą chwilę nad tym myślałam. I chyba powinnam dopisać zawód: wampir jako dwunasty na liście top jedenastu zawodów. Bo nic z ich wampirowatości nie wynika. Co najwyżej ugryzą jakąś Ślizgonkę, której autorka już nie wie, co zrobić z postacią. To już robi się nudne, ale powiem głośno: nic nie wynika z tego, że krwiopijca jest krwiopijcą. 

Na ten moment długo czekałam. Wreszcie mogę publicznie oświadczyć, że mnie do cna przerażają mroczne Marysójki. O ile najklasyczniejsza definicja tego zjawiska brzmi „Mary Sue ma szesnaście lat i schodzi na śniadanie”. Na blogach grupowych sprawa wygląda nieco inaczej, bo szesnaście lat to na ogólnie przyjęte standardy za mało. Definicję naszej Mary trzeba by było jeszcze ustalić (złoty laur do tego, kto podoła), ale za to nie mamy problemów z Mhrroczną wersją Mary Sue. Poniżej prezentuję elementy składowe, zaczynając od poczęcia. 

Raz. Straszne, paskudne i przerażające okoliczności poczęcia. 

Jednak tutaj nie było mowy o jakimkolwiek wyczekiwaniu. Nikt nie stał, ani nie błagał bogów o to, aby tej małej istotce nic się nie stało. Wręcz przeciwnie.

Tutaj zdawało się, że wszelkie starożytne siły odwróciły się tyłem od tego małego przylądka rozpaczy, kolebki żałości, jęków i rozpusty zmieszanej z bólem i zdradą. Jakby wszystko i wszyscy nie chcieli za żadne skarby się mieszać, a co dopiero pozwolić na to, aby na świat godnie przyszła osoba, która miała go tylko zniszczyć jeszcze bardziej, sprawić iż stanie się zatęchłą, zdradliwą i pozbawioną jakichkolwiek reguł skorupą, na której przetrwać mieli najsilniejsi.

To się chyba rozumie samo przez się, prawda? Mary Sue nie była zaplanowana przez istoty śmiertelne. Jej narodziny to dzieło sił wyższych. Ludzkość aż po sam koniec będzie mogła tylko milczeć i podziwiać, snując domysły. Mhroczna Maryś do początku miała pod górkę, chociaż była zaledwie dzielącymi się komórkami. Zaprawdę, powiadam Wam, były to najdzielniejsze dwadzieścia trzy pary chromosomów na świecie. 

Dwa. Krwawe, krzykliwe i mordercze narodziny. 

 A jedynymi odgłosami, które dochodziły właśnie z tego przeklętego miejsca były bluźnierstwa, wyzwiska i zgrzytanie zębów, w połączeniu z krzykami kobiety, która błagała jakiegoś mężczyznę o to, aby wyjął, wręcz wyszarpał siłą z niej potwora, który właśnie rozrywał jej łono. Lecz on nie słuchał. Przyglądał się z obrzydzeniem krwi dookoła, która barwiła i tak już brudny materiał prześcieradła, patrzył na rozłożone szeroko nogi kurtyzany, która w tym miała już niesamowitą wprawę. 

Krwawe, bo tylko takie robią wrażenie. Rozumiecie, co tam poród w sterylnym szpitalu, to jest dla lamerów. Dla Maryś nie ma miejsca w Betlejem. Przyjście Maryś na świat nie mogłoby się odbywać na oczach ludzi niegodnych (patrz: lekarze, pielęgniarki). Tylko ci bezgranicznie ją wielbiący mogą to oglądać. W wersji hard poród ogląda osoba, która na początku nienawidzi Mary, jednak na kartach jej życiorysu Niewierny Ojciec dostrzega zarąbistość swojego dziecka i nawraca się. Co z matką? Matka ginie. Czasami nie dowiadujemy się nawet, jak matka miała na imię. Była istotą grzeszną, swoje winy odkupiła urodzeniem zbawiciela. Oby tam, gdzie teraz przebywa było jej lepiej niż za życia. 

Trzy. Ciężkie chwile tuż po narodzinach. 

 Może i by wraz z wydaniem na świat wcale niewrzeszczącego, a rozglądającego się dookoła, milczącego berbecia nie wydała też ostatniego tchnienia. A dziecko? Nawet bez odcięcia pępowiny, tak zostało wrzucone do śmietnika wraz z ciałem jego zmarłej rodzicielki.

I tutaj powinna się zakończyć nasza historia. Ale nie... To był dopiero początek wszystkiego.

To oczywiście jeden wariant. Niekochane dziecko można dać jeszcze do sierocińca, ciotki, klasztoru, czarodziejowi na wychowanie, pod opiekę stada wilków... Wszystko, byleby cierpiała za narody. Oczywiście to my, grzeszni, jesteśmy winni cierpienia Mary. 

Trzy i pół. Przejaw ludzkiego miłosierdzia. 

 Po kilku latach okazało się, że dziecko zostało znalezione przez z pozoru anonimową, nic nie znaczącą staruchę, której nie odrzucił odór rozkładającego się ciała, czy makabryczny wygląd przyłączonego pępowiną do niego niemowlęcia. Żyjącego do tego. I miało się całkiem dobrze. Jakby to całe przeciwstawienie i bunt świata nic na nim nie zrobił, a opiekowały się nim jakieś zupełnie nieznane dotąd siły i moce. Albo jego wola życia była tak silna, że przyciągnęło do siebie właśnie tę kobietę. A raczej...Ona przyciągnęła. Bo to była dziewczynka.

Maleńka przedstawicielka płci pięknej została otoczona troskliwą opieką starszej kobiety, która starała się zrobić z niej prawdziwego człowieka, pomimo tak straszliwej przeszłości już od początku narodzin. Nauczała ją wszystkiego, co potrafiła i co łączyło się z wszelakimi naukami ścisłymi.

I tak oto Pan zesłał swego anioła, by uratował wzgardzoną, okrytą chwałą, Mary Sue. Chociaż dziecko ma kilka dni, to te wydarzenia i tak odcisną silne piętno na jej psychice, która dojrzeje nad wyraz szybko. Nawet, jeśli dziecko nigdy się nie dowie o mało przyjemnych okolicznościach swoich narodzin. 

Cztery. Trudne, pełne wybojów dzieciństwo. 

Tak też dorastała z każdym rokiem, ucząc się i wykazując coraz silniejsze zainteresowanie magią, jak i talent do tego typu sztuk. Pomagała w pracowni Aleksandry, w której kobieta, pracowała nad niesamowitymi projektami, które miałyby wręcz pomóc ludzkości, jak to sama zawsze określała. Czyli na swój sposób Liliana była typem: "przynieś, zanieś, pozamiataj". Jednak jej to wcale nie przeszkadzało. Z resztą, kto o zdrowych zmysłach buntowałby się, kiedy miał świadomość tego, że został uratowany przed pożarciem przez jakieś psy, albo śmiercią głodową lub zamarznięciem. Lecz młodość, jak zawsze, cechuje ciekawość i chęć poznania nieznanego. Tutaj dziewczyna nie różniła się od kogokolwiek. I przypłaciła to bólem, krzykiem i oparzeniami na rękach. Wystarczyła chwila nieuwagi i źle dodany składnik, aby na kilka tygodni została uziemiona w łóżku, a przy każdej lepszej okazji zrugana przez swoją opiekunkę za głupotę i brak posłuszeństwa.

To nie Mary jest niedostosowana do społeczeństwa. To społeczeństwo jest niedostosowane do Mary. Nie pojmujemy jej geniuszu, nie rozumiemy jej głębi, poza granicami naszego umysłu jest misja, z jaką Mary została wysłana na świat. Nie dla zwykłych ludzi sentencje rodem z kart ksiąg starożytnego mędrca Paulo Coelho. Biedne dzieci, które zapewne wpadły w depresję, gdy padł na nie cień naszej bohaterki. O ile Mary miała styczność z jakimikolwiek dziećmi. Na szczęście to ostatni trudny okres w życiu bohaterki. Potem ma już z górki, bo jej charakter jest doskonale wykuty w kuźni cierpienia. 

Pięć. Magiczny wiek. 

I wtem! 

A kiedy nasza bohaterka miała lat szesnaście, starucha zachorowała. Nie wiadomo nawet z jakiego konkretnego powodu. Czy było to przeziębienie, czy coś poważniejszego. Jedyne, czego się dowie ktokolwiek postronny, to fakt, iż to w tym momencie Aleksandra przekazała jej, kto jest jej ojcem, jak i do kogo powinna się zwrócić po pomoc. Tuż po tym - umarła. 

To już nie jest klasyczny przykład. Zwykle Mary po przekroczeniu granicy lat szesnastu odbiera od losu wszystek należnego jej szczęścia. Pieniądze, uroda, popularność. Pstryk! I masz wszystko, czego chcesz. Jeśli nie jesteś Mhroczną Mary Sue, możesz mieć tylko żal do swoich rodziców. U naszej Marysieńki wyraźnie widać już teraz wyalienowanie, niezrozumienie ze strony przyjaciółek, jakże dojrzałe uzależnienia i... cóż, gdyby karta pochodziła z bloga o Hogwarcie, to Mary byłaby córką Voldemorta. Jednakże zwróćcie uwagą na to, że mhrok ma tyle wspólnego z mrokiem, co Edward z Nosferatu. 

Sześć. Ukształtowany i wielce rozważny charakter Mary. 

Liliana jest bezczelna i rzadko kiedy waży słowa, przez co jej szczerość zawsze jest odbierana jako atak na daną osobę. Potrafi zrugać każdego, nawet kogoś wyżej od niej postawionego, jeśli uważa, że ten nie ma racji. Stara się przy tym być jak najbardziej spokojna, choć rękoczyny, albo niszczenie przedmiotów nigdy nie pozostawały jej nieznane. Podobnie, jak pogardzanie innymi - najczęściej - nieznajomymi. Wyznaje bowiem zasadę: po co mam być miła dla kogoś, kogo tak naprawdę nie znam? 

W jej oczach ciężko było szukać łez, co zawsze zadziwiało starą Aleksandrę. Jakby jej spojówki nie były przystosowane do tego typu czynności, a co dopiero okazywania w ten sposób słabości. Bo dla niej to słabość, na którą sobie pozwolić nigdy nie mogła. Chce być perfekcyjna we wszystkim, jednak tak naprawdę jest jednym wielkim kłębkiem wad i sprzeczności, które do tego mieszają się ze sobą, co daje efekt taki, jaki widać w świetle dnia. 

Rozważna i mhroczno-romantyczna. A te jej słynne riposty? O drżyjcie narody! Czasami mam wrażenie, że w mojej szkole jest pełno ludzi z tak samo dobrym poczuciem humoru. A część mojej szkoły to solidna gimbaza. Tutaj przechodzimy już do meritum. Mary Sue błyszczy, lśni i rozkwita, a mnie dopada, delikatnie mówiąc, wścieklizna. Ja już mam dość, tylko dlatego, że Was lubię, dokończę opisywanie przypadka najgorszego stworzenia mhroku. 

Siedem. Nieskazitelny wygląd. 

Inni natomiast będą mogli powiedzieć, iż jej tajemniczość, lekko wychudzone ciało z nieznacznymi tylko zaokrągleniami to na biodrach, to na piersiach, albo kruczoczarne, poplątane wiecznie loki zakrywające łopatki będą ósmym cudem świata. Jak wszędzie, zdania zawsze będą podzielone, czy ta ciemnowłosa wiedźma ze śladami po oparzeniach na swoich przedramionach, czy wiecznie ubrana w ciemne ubrania jest atrakcyjna, czy też nie.

Daleko jest jej do wysokich modelek, czy też niskich liliputów, przez co wzrostem się w ogóle nie wyróżnia. Jednak tempem i pewnością kroku - na pewno. Nie zatrzymuje się, ani nie schodzi z drogi, a stukot jej obcasów słychać z drugiego końca korytarza. No cóż... Musi jakoś zaznaczać swoją obecność, skoro nie każdy z początku jest w stanie dostrzec anemicznie wręcz bladą postać, której do nie wiadomo jak znakomitej osobistości daleko.

Anemia jest cool. Tak samo, jak chorobliwa bladość,  oczy błyszczące jak u narkomana... Każdy chce być dzieckiem z dworca Zoo. Mary naszym ideałem, czcijmy ją i uwielbiajmy. Amen. 

Okey, na koniec kilka rad łowcy potworów. 

Jak rozpoznać stworzenie mhroku? 

 - Nic prostszego. W spisie postaci to będą właśnie te, które mają jakieś pretensjonalne pierwsze imiona. Najlepiej długie.  Natomiast nazwisko wzniosłe. Chętnie francuskie. Co znaczy, ze prędzej oplujesz sobie powieki niż wypowiesz to nazwisko. Po drugie: jeśli widzisz w archiwum tytuł w stylu „Jestem, kurwa, księżniczką”, trafiliście pod właściwy adres. 

A jeśli stwór się maskuje? 

 - Zerknij na kartę. Jeśli pada stwierdzenie „jestem suką” - bingo. Często pojawiają się też tajemnicze, intrygujące (w zamierzeniu) zdjęcia. Ponadto karta jest długa jak jelito cienkie. I mniej więcej równie pokręcona, do czego jeszcze wrócimy. 

Jak pokonać Mary Sue? 

 - Sposobów jest parę. Odpisać komentarz równy zaledwie połowie jej tasiemca. Zarzucić ją optymizmem innej postaci. Jeśli gra się postacią męską – zignorować. Zawsze można również wezwać egzorcystę. 

Na zakończenie pytania do widowni: 

1. Jak zdefiniujecie blogową Maryś? 

2. Kim była starucha z cytowanej karty postaci? 

3. Żebrzecie o cukierki? 

Piszcie, tam u dołu jest na to miejsce! 

Wesołego Leeshka-o-ween!