Daj ać ja pobruszę - o zawodzie postaci.

Witam po raz kolejny. I teraz już jestem pewna, że to strasznie kiepskie powitanie. Ale o zaczynaniu jeszcze napiszę, wtedy może uda mi się jakoś przyzwoicie zrobić wprowadzenie do artykułu. Wielkimi krokami zbliżamy się do weekendu, zbliżamy się do Halloween, w jakiś sposób zbliżamy się do grudnia. Jednak dzisiaj jeszcze tekst będzie tak mainstreamowy, że aż jestem z tego dumna (ponieważ jedyna rzecz, jaka denerwuje mnie bardziej od hipsterstwa to film Transformers). Jak mi wystarczy czasu, pojawi się też w najbliższym czasie bardzo przerażający artykuł. Tak, to był spoiler. Póki co nastąpi kontynuacja tego, co zapoczątkowałam poprzednio. Zatem rozbieramy kartę postaci na czynniki pierwsze. Skoro historię mamy już za sobą, zajmiemy się „chwilą obecną”. Zatem zawodami.

To, czym zajmują się blogowe postacie wzbudza różne emocje, przynajmniej we mnie. Zaczynając od śmiechu lekkiego, przez śmiech mogący spowodować śmierć lub trwałe kalectwo, po dogłębne obrzydzenie. Jasne, niektóre zawody są bardziej „grywalne” niż inne. Nie przyczepię się braku hydraulików na blogach. Co prawda ten zawód daje sporo możliwości interakcji (no i ma się od razu gotową historię: Polak, magister filozofii), jednak pięćsetny wątek naprawiania przeciekającego kranu mógłby doprowadzić potencjalnego autora do szaleństwa. Problem z hydraulikiem ściśle wiąże się z artykułem, który też kiedyś napiszę, a traktuje on o doszukiwaniu się wszędzie okazji do współżycia. A każdy z nas wie, jak zaczynają się filmy pornograficzne i dlaczego właśnie hydraulik to zły zawód, jeśli chodzi o przykłady. Nie ma też na przykład kasjerek, nauczycielek (pomijając blogi o szkołach), taksówkarzy (a to już jest naprawdę duże pole do popisu), ludzi z serwisu komputerowego i duchownych. Trochę tak, jakby z naszego społeczeństwa całkowicie zniknęły niektóre grupy ludzi. Oni się nie pojawiają nigdzie. Ni w opowiadaniach, ni w wątkach... Szkoda, wielka szkoda. Zwłaszcza szkoda mi tego taksówkarza, bo nawet robi się o nich dobre filmy, a tutaj lipa. 

A teraz prezentuję jedenaście najczęściej pojawiających się zawodów. Dlaczego jedenaście? Ponieważ to świetny chwyt marketingowy. No to jadziem. 

Numer 11. 

Prawnik. 

Zwykle on. Bardzo przystojny on w uprasowanej koszuli, ze złotym zegarkiem na nadgarstku. Inne cechy charakterystyczne to metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu, idealna opalenizna, jakby równiutko wypsikali go farbą w spreju, estetyczny zarost. I marynarka ekstrawagancko przerzucona przez ramię. Oczywiście zdarzają się też kobiety-prawnicy. Wtedy jest to bizneswoman najwyższego rzędu. Niemal wrośnięta w swoją garsonkę i przyklejona do biurka. Aczkolwiek żaden prawnik nigdy nie prowadzi wątku w biurze. Co po raz kolejny oznacza marnowanie olbrzymich możliwości. W zasadzie prawnicy zajmują się głównie porannym joggingiem i czytaniem kryminałów. WSZYSCY teraz czytają kryminały. 

Numer 10. 

Pisarz. 

W tym słowie kryje się znacznie więcej niż mogłoby się wydawać. Pisarz to od razu zbiór cech. Niemal jak u Kinga – widzisz zawód i od razu wszystko o człowieku wiesz. Blogowi pisarze dzielą się na dwie grupy: sławnych oraz tych, którzy po prostu twierdzą, że są pisarzami. Osobiście mocno tym pierwszym zazdroszczę, bo oni jakoś nie muszą użerać się z wydawcami, walczyć z redaktorem, który najchętniej zrobiłby wszystko po swojemu. Jest takie powiedzenie, że „nie matura, a chęć szczera produkuje bestsellera”, a zaliczki dla ludzi pióra rzeczywiście bywają ogromne, ale jeśli nie nazywasz się Stephen King, J.K Rowling albo Andrzej Sapkowski, to pisaniem nie wyżyjesz. Wracając do meritum, pisarz na blogach to najczęściej cham. Nie myśli – rozważna nad marną egzystencją. Mieszka w na wpół zawalonym domu-ruderze i pali jak smok. Skąd ma pieniądze na papierosy – nie wiadomo. 

Numer 9. 

Ochroniarz. 

Standardowy stereotyp ochroniarza na filmach i w książkach wygląda tak: facet o klasycznych wymiarach dwa na dwa, raczej zakazana gęba, iloraz inteligencji równy równy sumie lat i numeru buta, jasny podkoszulek opina wybitnie umięśniony tors, a jeśli ochroniarz jest czarnoskóry, tym lepiej dla niego. Załóżmy, że jesteśmy ambitnymi pisarzami nowej ery, więc nie chcemy bawić się w takie stereotypy. A jak założymy, że jesteśmy twórcami blogów grupowych, dostaniemy idealne przegięcie w drugą stronę. Może i dwa metry wzrostu, ale to są takie dwa metry, na widok których zemdlałaby nawet nabromowana zakonnica (dobra, ja wiem, jakie właściwości ma brom, ale teoria z zakonnicami zawsze mi się będzie podobała). W dodatku ktoś taki mógłby lewą ręką obalić teorię względności, prawą broniąc wejścia do najbardziej ekskluzywnego klubu w mieście. Pod kilkoma względami przypomina prawnika. I nijak się ma do ludzi w bezkształtnych bluzach, którzy pracują w firmach ochroniarskich. 

Numer 8. 

Lekarz/naukowiec 

Czyli po prostu geniusz. Nigdy nie słyszałam o blogowym lekarzu, który pomylił pęcherz żółciowy z woreczkiem żółciowym i spowodował śmierć pacjenta. Brzmi dramatycznie, prawda? Warto jest wiedzieć, o czym się pisze. Bez porównania lepiej brzmi „przeprowadził tracheotomię” niż „zrobił tak, żeby pacjent mógł oddychać”. Tyle w kwestii medycyny. Zarówno, jak nie trzeba być lekarzem, żeby pisać o takiej postaci, tak nie trzeba być geniuszem, żeby pisać o geniuszach. W tym wypadku robienie dobrego wrażenia jest najważniejsze. Z tym, że część blogowych postaci (jeśli mnie ktoś poprosi, wskażę mu co najmniej trzy karty osób z nieprzeciętnym intelektem, napisane w taki sposób, że tylko przyklasnąć), robi złe wrażenie. Znowu dostajemy intelektualistę, który niewiele różni się od prawnika i ochroniarza. Oglądaliście zwiastun Atlasu Chmur? Jest tam taka wypowiedź „Miałem dziwny sen, byłem w jakimś barze, a wszystkie kelnerki miały tę samą twarz”. To jest mniej więcej to, co ja czuję przeglądając karty. A to dopiero numer ósmy. Co wynika z tego, że geniusz jest geniuszem? 

...

...

Ano nic. 

Numer 7. 

Właścicielka księgarni/kafejki/cukierni. 

Tak, tym razem mowa o kobietach. Bo to jednak trochę inny gatunek blogowego człowieka. Blondynka. Nie mam, broń Boru, na myśli tego stereotypu idiotki z wybitnie nieśmiesznych dowcipów. Po prostu właścicielką jakiegoś małego przybytku (zapewne w urokliwym miejscu), jest jasnowłose stworzenie o roześmianych oczach i pozytywnym nastawieniu do życia. I wiecie co, mi się to podoba. No, podobałoby się, gdyby nie fakt, że tutaj konwencja postaci zostaje szybko złamana. Bo każdy chce czasem pobyć trochę tajemniczy, nawet hałaśliwa właścicielka cukierni. Natomiast właścicielka kafejki bywa wysoką, długonogą szatynką z eleganckim papierosem. 

Numer 6. 

Artysta malarz. 

Bracia i siostry blogerzy, mniej więcej os tego miejsca zaczyna się moja ulubiona część. Jazda na desce do prasowania bez trzymanki. Dlaczego, zapytacie, a ja odpowiem, że dzięki cudownemu zjawisku hipsterstwa. Siedzę w oku cyklonu hipsterów i nadal niewiele z tego rozumiem, ale za to blogowe postacie dobrze wiedzą, o co chodzi. Jako osoba mainstreamowa do bólu, patrzę na wszystkich blogowych artystów malarzy z miną, której nieinteligentny wyraz uwłacza przedrostkowi „sapiens” w nazwie gatunkowej. Jakby nie było – mamy fenomen. Wytatuowaną hordę młodocianych o twarzy modela o inicjałach F.L (albo jakiegoś jego klona, dla mnie większość modeli to klony) i filigranowych kobietek. Wszyscy mają albo lustrzankę, albo ręce uwalane farbą po łokcie, bose nogi i biegają po rynku w Kazimierzu. No, przynajmniej część. Za to wszystkich łączy swoisty bunt przeciwko życiu opisanym przy okazji zawodu prawnika. Artysta malarz śpi do jedenastej, bądź nie śpi wcale. Artysta malarz nosi pomięty kołnierzyk i bluzkę Iron Maiden. Wróć. Gunsów albo Metalliki. Z bliżej nieznanych  powodów Iron Maiden nie cieszy się uznaniem w tym środowisku. 

Numer 5. 

Tancerka w klubie nocnym. 

Mój ulubiony przykład gnieździł się na blogu osadzonym w realiach uniwersum DC. Generalnie to był jeden z moich ulubionych blogów. Gdyby ktoś nie wiedział: DC wykreowało świat, w którym oprócz latania, niezniszczalności, noszenia uszu nietoperza, posiadania martwych rodziców i laseru w oczach, supermocą jest umiejętność oszukania całego świata za pomocą kamuflażu złożonego wyłącznie z okularów (patrz: Superman i Clark Kent). Do samego tematu DC jeszcze kiedyś wrócimy, teraz skupmy się na mojej ulubionej tancerce. Moja ulubiona tancerka, dajmy na to S., miała niesamowitą zdolność omamienia każdego mężczyzny. Była sukkubem czy coś takiego. Ale z wykształcenia patologiem sądowym, chociaż po nocach zajmowała się zgoła czymś innym. Tak, zgadliście – pracowała w klubie nocnym, tańcząc na rurze. Przez co cała ta sprawa z umarlakami nabierała dość dziwnego wydźwięku, bo wiadomo, że przed występami trzeba ćwiczyć. Skoro już mówimy o tańcu na rurze, to podpowiem, jak rozpoznać potencjalną kandydatkę do tego zawodu, nie czytają kart postaci. Wchodzicie na bloga, patrzycie na imiona i nazwiska postaci żeńskich i przeprowadzacie test striptizerki. „A teraz przed państwem... S.!”. Jeśli brzmi, to trafiłeś w dziesiątkę. 

Numer 4. 

Kelnerka. 

Długonoga, zgrabna... zieeew, mam tego dość. Jest mania na hipsterstwo w kartach, ale to jest zarazem najbardziej mainstreamowe hipsterstwo, jakie kiedykolwiek widziałam. Tak naprawdę nie ma większej różnicy między kelnerką, S., a właścicielką kafejki. Kelnerka mogłaby być żoną prawnika, razem by sobie rano biegali. To jest trzecia strona artykułu i zastanawiam się, czy dotrwam do końca pisania. Nie wiedziałam, na co się porywam. Położyłam poduszkę na biurku, może to uchroni moje czoło od doszczętnego zmasakrowania. 

Kelnerka najczęściej nie jest prawdziwym zawodem. Kelnerką jest się po to, żeby dorobić. Dlatego można na przykład gdzieś się uczyć, być artystką albo żoną prawnika, która nie ma nic lepszego do roboty. Ewentualnie po godzinach tańczyć w klubie nocnym. Żeby dopełnić obrazka – co wynika z tego, że jest kelnerką? 

… 

… 

Ano nic. 

Numer 3. 

Barman. 

Całkiem niedawno mieliśmy plagę barmanów. Tacy bracia bliźniacy ochroniarzy, ale zamiast marznąć przed klubem, w którym S. tańczy na rurze albo barem, gdzie A. jest kelnerką, barmani siedzą sobie w środku i co jakiś czas podają szkocką z lodem styranym życiem pisarzom. Barman obowiązkowo ma skórzaną kurtkę, którą po pracy narzuca na koszulę. Obowiązkowo jeździ na motorze. Bardzo często ma psa. A nie licząc psa, mieszka sam. Tylko nie myślcie o jakimś kawalerskim bałaganie albo stosie przypalonych patelni. Barman (ochroniarz zresztą też) to doskonały kucharz, w dodatku pedant, a na pierwszą randkę nigdy nie umówiłby się do kina. W dodatku prawdopodobnie przyniesie swojej wybrance czerwoną różę. Ekstremalne przypadki, to jest: jeszcze bardziej ekstremalne przypadki obejmują przychodzenie z różą w zębach. Rzecz jasna barmanowi nigdy nie brak pieniędzy, ma nawet swój apartament. Jak wszyscy tam wyżej. 

Numer 2. 

Muzyk. 

Prawie jak artysta malarz, z tym, że pojawia się znacznie częściej. W pakiecie jest gitara. Oczywiście muzyk potrafi zagrać wszystko ze słuchu. Ale niestety brakuje mu obeznania w filmach i nie wie, że taka umiejętność sprawia, że mógłby otwierać sejfy. Muzyk pali jak smok, pije whisky, ma tatuaże, jednak zasadniczo różni się od prawnika. Jest nieco niższy, zawsze szczupły, wręcz tykowaty, o nieobecnym spojrzeniu, z wiecznie potarganymi włosami. Ma czarujący uśmiech, na który lecą wszystkie młodociane kelnerki. Ale nie zakonnice. Zakonnice wystrzegają się muzyków jak ognia piekielnego. Co jest w zasadzie zabawne, bo nie każdy musi od razu być Nergalem (na blogach są dwie odmiany muzyków: muzycy rockowi i metalowi), drzeć ryja i drzeć Biblię. Żeby nie szukać daleko, szepnę słówko o Robercie Friedrichu. Znacie? Ale tak bez googlania. W ramach ciekawostki powiem, kim jest facet. Grał kiedyś w Acid Drinkers, grał w Turbo, grał w Creation of Death i kiedyś nosił dredy, więc wyglądał trochę jak mop. Mop, dookoła którego skakało mnóstwo dzieci śpiewając „Taki duży, taki mały”. Tak, to on jest pomysłodawcą projektu i tym gościem z gitarą na okładkach Arki Noego. Oraz założycielem jednego z czołowych przedstawicieli polskiego rocka – zespołu Luxtorpeda. Na pewno znacie, tylko po prostu nie wiedzieliście, że Litza ma imię. 

Numer 1. 

Ulubiony zawód wszystkich. Siedemdziesiąt procent blogowej populacji. Jak robić, żeby się nie narobić, a najlepiej w ogóle nic nie zrobić. Żyć wódką, porannym joggingiem i uwielbieniem skandynawskich kryminałów. Już wiecie? 

STUDENT

Studenci na blogach na szczęście nie muszą się uczyć. Nie mają sesji, wymagających profesorów, współlokatorów wyżerających jedzenie z lodówki i podprowadzających suszarki... Widział ktoś w ogóle studenta, którego życiorys nie wygląda tak, jakby wygrał szóstkę w życiowego totka? Albo studenta, który naprawdę musi się uczyć? Studenci są grupą dość zróżnicowaną. Głównie dlatego, że mają jeszcze sporo życia przed sobą i może z nich wyrosnąć wszystko z poprzednich dziesięciu pozycji. Są zadowoleni z życia, nie muszą się wysilać, więc mogą więcej czasu przeznaczyć na szukanie sobie bardzo dobrej znajomej/znajomego. Im dłużej się zagłębiam w ich życie, zastanawiam się, czy nie zadzwonić co kuzynostwa i nie oskarżyć ich o wprowadzenie mnie w błąd na lata. Wierzcie lub nie, ale oni mi mówili coś o jakichś dziwnych egzaminach, sesjach, nauką po nocach... Nie zawsze, ale jednak. I pytanie na koniec: co wynika z tego, że student jest studentem. 

…

…

Ano nic. 

Znów wyszło za dużo. Blogi grupowe to jednak temat-rzeka i nie da się o nim krótko, więc nie macie wyjścia jak tylko przywyknąć. Jeśli nie zgadzacie się z powyższą listą, macie zastrzeżenia co do któregoś punktu, chcecie poczytać artykuł o czymś, na co ja za Order Uśmiechu nie wpadnę, a może po prostu macie ochotę pokazać, że żyjecie? Tam u dołu jest do tego specjalne okienko. 

Szykujcie się na Leeshka-o-ween.