A tak w ogóle... - październik/listopad.

 Witajcie! Narodziła się nam nowa, świecka tradycja - podsumowania tego, co już się ma. Stałej daty ich pojawiania się nie mogę wyznaczyć, ponieważ chyba żyję poza wszelkimi ramami czasu. Dlatego to jest artykuł regularny, czwartkowy. Tak, w niedzielę. Indżoj! 

Listopad daje wszelkie powody do tego, żeby smęcić i narzekać. Za oknem szaro, a jak przestaje być szaro, to robi się ciemno. Drzewa straszą kikutami gałęzi, chodniki kałużami. Ja mam jakieś sześć sprawdzianów w przyszłym tygodniu. Nic, tylko narzekać. Głównie o tym będzie poniższy artykuł, chociaż to tak naprawdę podsumowanie minionego miesiąca.

Przede wszystkim: sprawa wampirów. Pośpieszyłam się z tamtym artykułem. Mimo że było Halloween, czas pozornie idealny, to jednak wyskoczyłam jak Filip z konopi i niewiele z tego przyszło. O co dokładnie się rozchodzi? O bloga, który powstał podczas długiego weekendu. Dokładnie – to jest blog o wampirach! Albo wyprzedziłam epokę, albo ktoś postanowił jechać na moim zbulwersowaniu (do żartów powinna być oddzielna czcionka). Zakładając, że ten blog ma w ogóle jakikolwiek związek z Leeshka-o-ween, zrobili wszystko na odwrót. I na początku miałam jeszcze nadzieję, że to będzie celowe. Już sam adres bloga „wampiry-ssą” wyglądał jak pastisz. Mi się od razu skojarzył z filmem „Wampiry i świry”, którego tytuł w mowie angielczyków brzmi „Vampires suck”. I wiecie co – to jednak nie było celowe. Wszyscy krwiopijcy z tamtego bloga są na modłę zmierzchową. Mniej więcej. Bo blog zakłada ogólną emigrację wampirów do Nowego Jorku. Nie wydaje mi się, żeby to miało większy sens, bo w końcu tym wampirom skończą się żywiciele czy coś. Ale ja się nie znam, nigdy nie rozumiałam idei takiego Mistic Falls (dobrze piszę?), gdzie na jednego mieszkańca przypadał wampir, wiedźma i pół wilkołaka. Mi to przypomina raczej sukcesywne pozbawianie się pożywienia. Ale co ja tam wiem... Nie obrażajcie się na mnie, nie mam zamiaru nikogo urazić. Zwłaszcza, że administracja bloga ma szlachetny cel zebrania u siebie ludzi, którzy chcieliby się podszkolić warsztatowo. I cóż, to na pewno nauczy ich lepiej niż moje artykuły.

Doskwiera mi tylko jedna rzecz, potraktujcie ją jako zajawkę następnego. Jeden z bohaterów ma na nazwisko de Sade. W zasadzie ja jestem przeciwko nadawania postaciom słynnych nazwisk jeśli nie wie się, dlaczego one są słynne. Spotkałam się kiedyś z nazwiskiem de Chevre. Uczę się francuskiego dziewiąty rok, także w mojej głowie od razu pojawiło się tłumaczenie. De Koza. Mniej epickie, prawda? Jeśli chodzi o de Sade'a, to sprawa wygląda trochę inaczej. Ale jest ciekawa, więc przygotujcie się na dłuższy wykład.

Kojarzycie może książkę „Pięćdziesiąt twarzy Greya”? W Stanach to wciąż bije rekordy popularności, u nas się tak dobrze nie przyjęło. Zapewne do czasów ekranizacji, co do której jestem pewna, że nie chcę jej widzieć. Jeśli o fenomenie nie słyszeliście, oto skrót: książkę napisała kobieta, zaadresowała do innych kobiet – kur domowych; główna bohaterka sprząta w domu bogatego Christiana Greya, a kiedy akurat nie sprząta (czyli przez większość trylogii), jest jego sex-niewolnicą. W USA po wydaniu tej książki odnotowano wzrost sprzedaży taśmy do krępowania. O całe trzysta procent. Nie jest to jednak jedyny przykład takiej książki. Zdarzali się i więksi (na tle epoki) hardcorowcy. W osiemnastym wieku urodził się i żył markiz Donatien Alphonse François de Sade. Napisał (między innymi) Sto dwadzieścia dni Sodomy i Justyna, czyli nieszczęścia cnoty. Oba te dzieła są dokładnie o tym, o czym pomyśleliście. A także doskonale wyjaśniają, dlaczego to właśnie od nazwiska markiza powstał „sadyzm”.

W sumie miało być o tym, że trzeba uważać na nazwiska... Przynajmniej teraz możecie pochwalić się wiedzą.

Druga rzecz, która ostatnio zaczęła mi doskwierać dotyczy historii postaci. I to jest to miejsce, w którym macie prawo całkowicie się ze mną nie zgadzać. Generalnie każdy, kto ma okazje napisania czegoś dla szerszej publiczności, od razu nabiera ochoty do nawrócenia czytelników na swoje poglądy. Nie jestem lepsza. Ostatnio nabrałam nawyku patrzenia na karty postaci tak, jak sęp patrzy na dogorywających ludzi. I tak sobie notuję w pamięci, o czym mogę tutaj napisać, żeby świat stał się lepszy, czyli bardziej po mojemu. W piątek całe przedpołudnie spędziłam pod hasłem „wezmę się w garść i napiszę historię postaci”. Tym razem była to postać nie blogowa, ale do RPG, konkretniej Warhammera. Wiem, że po raz kolejny odwołuję się do gier fabularnych. One po prostu niewiele różnią się od dobrych grupowców, a już tworzenie postaci polega praktycznie na tym samym. Skupmy się jednak na szalenie przełomowym wydarzeniu – pisaniu historii mojej postaci. Miałam z tym olbrzymi problem. Bo ja nie mogę sobie niczego ułatwiać i wybrałam sobie kobietę-trapera. Idę o zakład, że nie jesteście w stanie w ciągu dwóch minut wymyślić sensownej historii takiej postaci. Dopiero po dłuższej chwili ma się gotowy jakiś szkielet, żeby panna nie wzięła się znikąd. A potem pojawia się problem. I teraz już posłużę się drugim z trzech przygotowanych przykładów. Załóżmy, że mamy bloga, którego akcja rozgrywa się w Wiedniu, a my, jako osoby kreatywne, stworzyliśmy sobie pochodzącego z Rodos Greka o imieniu Iosif. Pojawia się ten sam problem, co przy mojej rangerce – jak postać z jednego końca kontynentu rzucić na drugi? Po dwóch tygodniach udało mi się wymyślić na tyle rozsądny plan, żeby miało szansę przejść. Zgotowałam postaci długą wędrówkę. Iosifa też musimy wsadzić w samolot. Rodzą się kolejne pytania. Dlaczego? W jakim celu? A z nich kolejne i kolejne, na które trzeba sobie odpowiedzieć. Tym sposobem doszliśmy do kwestii dla mnie szczególnie trudnej. Napisałam już, jak nie pisać historii, ale przydałoby się jeszcze rzucić paroma wskazówkami, jak napisać.

Iosif porzucił swoją pracę w muzeum, ponieważ dostał bardziej opłacalną ofertę w Wiedniu.

To by w zasadzie mogło wystarczyć. Mamy Greka w Wiedniu. Jednak nadal nie wiemy, dlaczego porzucił ojczyznę.

Był uczniem konserwatorium przy Akropolu, a praca w Wiedniu malowała się przed nim w znacznie jaśniejszych brawach niż dotychczasowe zajęcie.

No, lepiej. Chociaż nadal mamy mnóstwo innych pytań. Czy zawsze chciał być konserwatorem? Co na to jego rodzina? Czy podczas nauki poznał kogoś szczególnego? Et cetera... Jeśli chcemy mieć dobrą postać, musimy to wszystko wiedzieć. Nie od razu, ale z czasem. Tylko, Boru broń, nie zamieszczajcie tego w kartach! Wtedy wszystko staje się diabelnie nudne. W dodatku człowiek ma wrażenie, że Iosif najciekawsze (na przykład noc spędzoną w greckiej świątyni) ma już za sobą. Podobnie działa opisanie wszystkich wujków, ciotek i pociotków. W czasach Onetu, na H2022 była postać, w karcie której znalazłam mnóstwo linków. W tym na przykład szczegółowe drzewo genealogiczne. Na początku wydało mi się to super, ale potem zdałam sobie sprawę, jak bardzo coś takiego może ograniczyć Autora. Wszyscy chcemy, żeby nasza postać jak najdłużej została na blogu i żeby pisało się z nią jak najlepiej. Podobnie w RPG – gracze chcą, żeby ich bohaterowie wpasowali się w świat, drużynę, ale mieli też własne wątki. Dlatego w historii Rowan pojawiło się zdarzenie-furtka oraz kilka zahaczek.

Ze słownika Leeshki:

Zdarzenie-furtka: wątek poboczny, którego nie ciągniemy, zostawiamy otwarte drzwi do opowieści, by potem bez większego kombinowania coś do niej dopisać.

Teoria domu: pisząc historię postaci należy myśleć tak, jakby budowało się dom; trzeba mieć fundamenty, dopiero potem całą resztę; im dom większy, tym dla innych ciekawiej, ważne jednak żeby zostawić sporo niewyposażonych pokoi/ zdarzeń-furtek

Zahaczka: element opowiadania stanowiący połączenie np. jednej postaci z drugą, postaci z miejscem lub postaci z wydarzeniem; zahaczką może być przedmiot (miecz, który przechodzi na kolejnych potomków rodu, może być przeklęty ~ patrz: Andruil/Narsil), osoba (ktoś jest obecny przy początku ciągu zdarzeń i ich końcu ~patrz: Gandalf), ewentualnie opis (to już jest wyższa szkoła jazdy, o tym kiedyś napiszę).

Kończąc już temat Iosifa: napisałam tylko to, co w jego historii jest istotne. Natomiast w kartach postaci jest dosłownie wszystko. Hen, hen temu, kiedy zaczynałam blogować, karty postaci jeszcze nie funkcjonowały, ale były za to posty wstępne. Wtedy pisało się w zasadzie metryczkę postaci. Data urodzenia, imiona rodziców, miejsce zamieszkania... Obecnie na każdy z tych punktów otrzymujemy wypracowanie. A mnie, jako czytelnika, naprawdę niewiele obchodzi, jaka pogoda była w dzień narodzin. Chociaż to jest jeszcze do zniesienia. Gorzej, kiedy dostaję szczegółowy opis poczęcia. Nie wiem, czy to teraz jakaś moda, ale wszędzie musi być zaznaczone, czy rodzice planowali dziecko, czy może go nie planowali. Naprawdę nie jest mi ta wiedza do szczęścia potrzebna. Generalnie jestem przeciwko każdej wiadomości, która nie jest naprawdę istotna albo nie stanowi zahaczki lub furtki.

Ostatni przykład, o którym chciałam powiedzieć przy okazji historii postaci. Przykład bardzo ogólny, chodzi mi mianowicie o filmy. A ponieważ wczoraj oglądałam Zakochanych w Rzymie, wezmę sobie postacie stamtąd. Nie bójcie się, nie musicie znać filmu, żeby załapać, o co mi chodzi. Wypiszę dokładnie, co wiemy o postaciach:

Jerry – emerytowany artysta, niekonwencjonalnie reżyserował opery

John – dziany architekt ze USA, uczył się w Rzymie, mieszkał tam, gdzie obecnie Jack

Leopoldo – zwykły urzędnik

Anna – prostytutka, większość rzymskich szych to jej klienci

Judy – psychiatra, żona Jerry'ego

Jack – student, przyszły architekt

Monica – aktorka. UWAGA! Historia Monici została opisana w filmie szerzej, po części przez samą kobietę. Jednak miało to tylko jeden cel: pokazanie jej charakteru.

Niewiele, prawda? Ale to w zupełności wystarczy do spójnego poprowadzenia fabuły filmu. Ani razu nikt w nim nie pyta o okoliczności poczęcia rozmówcy. Im mniej dowiadujemy się o postaci na starcie, tym ciekawsze jest śledzenie jej losów. Jasne, ma swoje zalety pokazanie na początku ważnego zdarzenia z życia bohatera, o którym on nie wie, ale wszyscy już widzieliśmy Gwiezdne wojny. Dlatego, jeśli już piszecie historię postaci ze szczegółami, pokazujcie to, co wpłynęło na jej charakter i darujcie sobie opis charakteru. Czytelnikom oszczędzi to brnięcia przez zbędne wyrazy. I – serio – to w taki sposób tworzy się głębokie postacie. W tym wypadku mniej znaczy lepiej.

Na koniec muszę przeprosić, że bardzo po macoszemu potraktowałam kwestię pomysłu na postać. Tutaj nie mogę w żaden sposób zaradzić, bo przecież nie powiem „Wszyscy stwórzcie Greków z Rodos”. Ale jak już jesteśmy przy pomysłach: ja najbardziej podziwiam takie, które są niesztampowe, ale nie na tyle oryginalne, żebym zaczęła się martwić o swoje zdrowie psychiczne. Blogi grupowe, w przeciwieństwie do RPG, wychodzą z założenia, że bawimy się w udawanie rzeczywistości. Dlatego włos mi się jeży na głowie, gdy widzę japońskie lolity. Wiem, że takie istnieją, ale... mimo wszystko. Jeśli mam wam sprzedać jakiś patent, to mogę powiedzieć tak: nie trzeba być Grekiem, żeby tańczyć zorbę.

I tyle. Nie rozwinę tej myśli. Ja mam swoją ideologię, Wy doróbcie sobie swoją.

Na horyzoncie w miesiącu listopadzie: Sapkowski pisze nowego Wiedźmina, Andrzej Pilipiuk pisze nowego Wędrowycza, do kin wchodzi Atlas Chmur, premierę mają Strażnicy Marzeń, Papa Roach gra w warszawskiej Progresji, depresja sezonowa atakuje, nikomu nic się nie chce, blogspotowy Marvel zmartwychwstaje, Leeshka wyciąga kolejne patologie z kart postaci, WSZYSCY LUBIĄ GRUPOWO NA FACEBOOKU

Pytania do Was:

1. Uważacie na nazwiska Waszych postaci? Na jakiej zasadzie je dobieracie?

2. Co z rzeczy, o których nie napisałam w artykułach irytuje Was w historiach postaci?

3. A propos ewolucji Grupowa – jak się odnosicie do twarzoksiążki? Jesteście aktywni, czy preferujecie jedynie podglądanie, co robią inni?

Oraz pytanie czwarte, od teraz stałe:

Jest coś, o czym chciałbyś, Autorze, przeczytać na Grupowie? Nie możesz spać, bo myślisz nad jakimś problemem? Daj znać, zbadam sprawę.

Tam u dołu jest miejsce na odpowiedzi, piszcie tak szczodrze, jak wiem, że potraficie. Au revoir!