Psychiatra je myszy jak kot.CZĘŚĆ I

Dobra, rodacy, czas najwyższy skończyć z rozleniwieniem i jesienną depresją. Słowo klucz, jedno z wielu, do dzisiejszego artykułu już wymieniłam w poprzednim zdaniu, więc przejdźmy od razu do rzeczy.

Pisanie o tym, o czym nie ma się zielonego pojęcia w blogowej rzeczywistości jest tak stare jak ona sama. Jednak odnoszę dziwne wrażenie, że dopiero blogi grupowe umożliwiły rozlanie się fali pseudoznawstwa i niemożebnych bredni po naszym wspólnym padole. Bo oto jedni zieloni w temacie mają możliwość przedstawienia innym zielonym w temacie odrobiny całkowitej abstrakcji i lawiny absolutnych bzdur. To nie byłoby aż tak przerażające, gdyby nie jeden drobny szczegół – zieloni przekazujący wierzą, że mają rację, natomiast zieloni odbierający wierzą, że zieloni przekazujący mają rację, a oni jako odbiorcy mogą spokojnie wykorzystywać otrzymane informacje. Czyli tym samym przekazywać bzdety dalej. Tak to działa, mili państwo. Lektura kart na blogach, które stały się podstawą dzisiejszego artykułu umocniła tylko moje przekonanie, że ciasnota umysłowa się rozszerza, a razem z nią rozszerzają się całkowicie bzdurne przekonania i niemające żadnego związku z rzeczywistością przeświadczenia.

Zapyta ktoś – dlaczego mamy z tym walczyć? Przecież to blogi, internety, fikcja literacka. Ano, owszem, to blogi, internety i fikcja literacka, jednak mi jeszcze nie zdarzyło się spotkać z dobrą prozą, która byłaby oparta na niezweryfikowanej wiedzy. A stąd płynie jeden podstawowy wniosek (a raczej dwa… dwa w jednym) – albo, drogi autorze, sprawdzasz o czym piszesz i tworzysz losy swoich bohaterów w tej rzeczywistości, którą wszyscy znamy, albo kreujesz własną rzeczywistość i w niej umieszczasz swoje postacie i wydarzenia z ich życia. Tolkien tak zrobił, nie?

Form i odmian gadania od czapy blogosfera wyprodukowała całe mnóstwo. Wielość gatunków jest tak powalająca, że ogarnięcie jej na kilku zaledwie stronach dokumentu Microsoft Word byłoby niemożliwe. Dlatego zajmiemy się tylko jedną z odmian, a resztę pozostawimy na inną okazję, która na pewno się nadarzy. Najpierw przedstawmy systematykę naszego gatunku.

Królestwo: Blogowce

Typ: Wkurwogenne

Gromada: Wyniki Niewiedzy

Rząd: Bzdury

Rodzina: Bzdury Pseudonaukowe

Rodzaj: Bzdury Okołomedyczne

Gatunek: Bzdury Psychiatryczne

Mamy wstępną systematykę naszego gatunku, który poddamy mniej lub bardziej, to się jeszcze okaże, wnikliwym badaniom na obecność Wirusa 3A – Absurdu, Abstrakcji i Absolutnegobrakuwiedzy. Ten groźny nieprzyjaciel sensownego i zgodnego z zasadami panującymi w naszym świecie kreowania postaci na grupowcach ma swoje określone drogi wnikania do organizmu blogowego. Najczęściej rozprzestrzenia się pod postacią mrocznej nastolatki, która pół życia spędziła na uciekaniu z psychiatryka (sic!), a drugie pół na byciu zwolenniczką bardzo długiej kreski, najchętniej w towarzystwie butelki wódki (lub whiskey, jeśli autorka – bo jest to zazwyczaj Ona – ma już pierwsze picie wódki za sobą, czyli osiągnęła wiek zazwyczaj gimnazjalny) i tłumu mężczyzn. Element psychiatryczny jest tutaj niezbędny, bowiem ta mutacja wirusa 3A gnieździ się tylko w postaciach, które z tą przyjazną i sympatyczną instytucją kiedykolwiek miały do czynienia. Za kopalnię wiedzy niesamowitej posłużą mi dzisiaj dwa blogi, bracia – blogspotowy nieżywy od niedawna i onetowski martwy od zamierzchłych czasów. Oba dotyczą stricte życia w szpitalu psychiatrycznym i oba miałam przyjemność współtworzyć, więc poznałam tego smoka.

Na początek chciałabym szanownym czytelnikom wyjaśnić, dlaczego roszczę sobie prawo do napisania tego artykułu, skoro jestem przedstawicielem dokładnie tego samego klanu blogowych pisarzy co ci, których niewiedzę będę za chwilę udowadniać. Ano dlatego że na mojej półce pomiędzy Pilipiukiem a dwoma biografiami Johnny’ego Deppa kwitną dorodne psychiatryczne tomiszcza, które raczyłam przeczytać, a fragmentarycznie również w miarę dokładnie przyswoić. Zapyta ktoś po cóż mi to było; ano po to, żeby zaspokoić swoją ciekawość, która kazała mi zainteresować się również i tym tematem pośród paru innych oraz po to, żeby nie pisać bredni, jeśli już zabieram się za poruszanie określonego wyżej tematu w swoich literackich wypocinach.

Dość wstępów, przejdźmy w końcu do rzeczy – mieliśmy to wszak zrobić już stronę temu.

Wstępna diagnoza bzdurności:

• Autorzy podejmujący się pisania o pacjentach szpitala psychiatrycznego nie mają pojęcia, jak ta instytucja funkcjonuje i jaki typ schorzeń przede wszystkim leczy się w takich miejscach.
• Głównym powodem zainteresowania tematem jest jego kontrowersyjność, zaś poziom wiedzy autorów można w większości określić jako szczątkowy. I to nie byłoby aż tak dużym problemem, gdyby piszący zechcieli sięgnąć do dostępnych źródeł i dowiedzieć się czegokolwiek ze wskazanego zakresu.
• Osoby trafiające do blogowych psychiatryków (sic!) są do siebie na ogół bardzo podobne, co wynika ze wspomnianego wyżej braku wiedzy i dążenia do jak najbardziej spektakularnej kreacji postaci.
• Starszy, onetowski, brat roił się do dziwnych jednostek autorskich, które pragnęły stworzyć sobie drugi życiorys w internetach, więc próbowały przekonać całą resztę zacnego grona, jakoby opisywały własne doświadczenia.

BRAK WIEDZY

Tutaj można pisać a pisać, dlatego spróbuję przedstawić najgłówniejsze bzdury wynikające z tematycznego niedouczenia tworzących.

Gdyby porównać informacje zawarte w literaturze specjalistycznej i przypadki przedstawiane w filmach o psychiatrycznej tematyce, można by śmiało dojść do wniosku, że na ogół jedno do drugiego pasuje, ale kinematografia przedstawia przejaskrawione przykłady, absolutne ekstremum, które stanowi margines rzeczywistości. Tutaj powód jest łatwy do określenia – to się sprzedaje. Więcej ludzi z wypiekami na twarzy obejrzy film o psychopatycznym mordercy, który ma tak bardzo nierówno pod sufitem, że po seansie cieszymy się z jego funkcjonowania jako postaci fikcyjnej, niż przeniesioną na ekran historię walki z depresją jakiegoś przeciętnego człowieka, niestanowiącego zagrożenia dla nikogo poza sobą. Pierwsze to emocjonujące, szokujące i, biorąc pod uwagę świadomość, że mamy do czynienia z obrazem filmowym, należące do świata rozrywki zjawisko, drugie jest po prostu monotonne, ciężkie i mało ekscytujące dla szerokiej publiczności. Z tym samym mechanizmem mamy do czynienia na blogach. Jest tylko jeden problem. Gdy na grupowcu mamy trzydzieści postaci, z których każdą można umieścić w tym ekstremum, żadna z nich nie jest już ewenementem, a całość staje się jedną wielką brednią. Świat nie jest czarno-biały i nie składa się z ekstremalnych przypadków.

W związku z fascynacją skrajnościami można bez problemu wyróżnić określone blogowe trendy, które królowały na dwóch omawianych dzisiaj stronach. Nie będę się oczywiście rozpisywać na temat poszczególnych zaburzeń, bo nie o to w tym artykule chodzi (zainteresowanych odsyłam do książek i publikacji medycznych). Spróbuję wykazać podstawowe błędy wynikające z nieznajomości tematu.

Przede wszystkim modna była schizofrenia, przede wszystkim paranoidalna, przede wszystkim połączona z obsesyjną autoagresją. Dodać należy, że wiek pacjentów rzadko kiedy przekraczał 20 lat. A manifestacja schizofrenii paranoidalnej umożliwiająca jednoznaczną diagnozę w wieku nastoletnim to rzadkość, co autor by wiedział, gdyby zechciał chociażby przejrzeć internety. Blogowa odmiana schizofrenii sprowadzała się do trzech magicznych objawów – słyszenia głosów, autoagresji i tego, co człowiek ogarniający temat nazwałby socjopatią. Tymczasem nie wszyscy schizofrenicy w równym stopniu przedstawiają objawy wytwórcze (między innymi te nieszczęsne omamy słuchowe), zaledwie (kiepskie słowo, ale przy blogowych blisko stu procentach to faktycznie zaledwie) kilkanaście procent z nich spróbuje popełnić lub popełni samobójstwo, a bardzo niewielki odsetek (porównywalny lub odrobinę większy niż w populacji ludzi zdrowych) popełni przestępstwa kryminalne. Wniosek? Blogowi schizofrenicy oparci są na bardzo mocno ograniczonym i w większości niekoniecznie zgodnym z faktami stereotypie powstałym ze społecznego przekonania o obrazie tej choroby. Nawet elementy wiedzy wikipedycznej ciężko tu znaleźć, a to byłoby już coś, biorąc pod uwagę mierne próby wykreowania postaci na podstawie ogólnej wiedzy (tym razem nie w rozumieniu zestawu faktów, które powinny być znane każdemu człowiekowi, ale zbioru stereotypowych przekonań funkcjonujących w społeczeństwie).

Licznie występowały również wszelkie zaburzenia odżywiania – temat teoretycznie prostszy od schizofrenii, jednak diabeł tkwi w… teoretycznie. Tutaj istniały dwie główne grupy postaci – ekstremalni oraz przypadkowi. Jeden z ekstremalnych anorektyków (autentyk blogowy!) ważyć miał 25 kilogramów, co przy względnie standardowym wzroście około 170 centymetrów daje BMI poniżej dziewięciu. Pominę fakt, że skóra, kości, trochę mięśni, bebechów i całej reszty waży przynajmniej dziesięć kilo więcej Ciekawostka kolejna jest taka, że ów mężczyzna miał jeszcze dość energii, żeby wygłaszać płomienne mowy przed większą częścią społeczności pacjentów. Historia z odchudzaniem się dla kariery w modelingu była standardem powielanym przez kolejne fale anorektyków i anorektyczek, a wszyscy, mam nadzieję, wiemy, że przypadki głodzących się modelek to tylko najbardziej rozdmuchany z przykładów, nie zaś 90% wszystkich przypadków, co patrząc na blogowe zwyczaje można by było śmiało, choć błędnie, stwierdzić. Bulimia z nieznanych filozofom powodów cieszyła się mniejszą popularnością i zazwyczaj dotyczyła przypadkowych, którzy zaburzeniami odżywiania zostali obdarowani przez swych autorów z jednego prostego powodu – żeby było dramatyczniej. Schizofrenik z bulimią lub bulimik ze schizofrenią brzmi o wiele ciekawiej niż przedstawiciel którejś z grup solo, czyż nie? Wspomnieć należy również o tym, że zwłaszcza u przypadkowych pojawienie się określonych zaburzeń po prostu miało miejsce. Alex, Sophia czy Anastaise któregoś dnia po prostu obudził/a/o się i stwierdził/a/o, że oto ma bulimię/anoreksję/cokolwiek innego. Zero powodów, to się po prostu stało. I już.

Trzecim najpopularniejszym powodem przebywania w blogowym psychiatryku (sic!) była narkomania (ewentualnie w doborowym towarzystwie różnych innych ciekawych uzależnień). Grupowcowy narkoman bardzo rzadko raczył mieć powyżej osiemnastki, a najczęściej rozpoczynał niebezpieczne związki z dragami zaraz po ukończeniu pierwszej dekady życia. I – tu ciekawostka – wszyscy ludzie kontrolujący pacjentów szpitali psychiatrycznych to istoty o IQ w granicach wartości temperatury pokojowej, bo zdecydowana większość blogowych narkomanów miała nielimitowany dostęp do narkotyków, nawet jeśli sami konsumenci siedzieli zamknięci na cztery spusty w izolatkach. Niesamowite zjawisko, prawda? O uzależnieniach postaci planuję osobny artykuł, więc poprzestańmy na tym.

Do zobaczenia w części drugiej!