Ecce wątek.

Chciałabym uprzedzić moment, w którym pojawiają się wasze oczekiwania i rosną jak drożdże na pożywce. Ten tekst będzie spazmatycznie krótki, pisany na jednym tchu. Pewnie powiecie, że to dla tekstu bardzo niedobrze. I pewnie będziecie mieć rację. Odłóżmy to na bok, przynajmniej na chwilę. 

Tak samo - przynajmniej na chwilę - odłóżmy artykuły, w których ja mówię, jak pisać wątki. Czasami je czytam, sama sobie; czasami przytakuję, bo zdarza mi się napisać tam niegłupią rzecz. Wciąż jednak mam świadomość, że nikogo z was nie nauczę pisania wątku, bo każdy już wierzy, że znalazł kamień filozoficzny i potrafi słowa przemienić w złoto. Ideały mamy wszyscy. Ośmielę się spojrzeć na sprawę od nieco innej strony: wszyscy mamy oczekiwania i złudzenia. Łudzimy się, że piszemy dobrze i oczekujemy, że inni nam przytakną. Jakkolwiek teoria może być równie naciągana co brutalna, tłumaczy dlaczego na grupowcach blogerzy zbijają się w grupki i poruszają stadnie. Nie zamienię tego tekstu w rozprawkę, ale dam jeden argument. 

Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego niektóre karty zawierają jedynie kilka zdań, które często zupełnie do siebie nie pasują, może zawierają dużo wulgaryzmów i są okraszone gifem o wątpliwych walorach artystycznych, a mimo to tłum ludzi rzuca się powitać świeżynkę?

Oni się już znają. Najprostsze rozwiązanie jest najlepsze. Brzytwa Ockhama. Skoro to dobrzy znajomi, nie ma dla nich znaczenia, jak będą wyglądały ich karty. Nie ma dla nich też większego znaczenia, jak będzie wyglądał ich wątek. Mają frajdę z samego faktu, że mogą razem pisać. Z jednej strony to dobrze, ale jednocześnie ileś tam osób z bloga traci na takim układzie. 

To by było tyle w kwestii złudzeń. Znajomi nigdy nie będą obiektywni, a reszcie nie chce się mieszać w silne towarzystwo wzajemnej adoracji. Zaufajcie, wiem z autopsji. 

***

Teraz będzie zagadka.

 Ilu macie znajomych? Nie tych fejsbukowych, ale takich, których widujecie przynajmniej raz na dwa tygodnie. 

Na potrzeby eksperymentu myślowego załóżmy, że jest takich osób pięćdziesiąt. Blisko trzydzieści liczy klasa w szkole i z nimi, chcąc nie chcąc, macie do czynienia pięć dni w tygodniu. Pozostałe dwadzieścia to kumple z podwórka, sąsiedzi, ludzie, z którymi chodzicie na zajęcia lepienia garnuszków z gliny... Czasami kółko się kurczy, bo niektóre przypadki razem chodzą do szkoły, mieszkają obok siebie i razem lepią z gliny. Ale to jak z zadaniami z fizyki na poziomie gimnazjum - upraszczamy tak, żeby dało się policzyć ze wzoru. Zresztą mówię o przypadkach nielicznych, które nie mają najmniejszego wpływu na wynik. Zraz się przekonacie. 

Z grupy pięćdziesięciu znajomych X wybierzmy trzy osoby. Mamy więc A, B i C. Jest pięćdziesiąt procent szans, że dwie z tych osób chodzą razem do klasy. Jeśli nie, to mieszkają niedaleko. Przynajmniej o sobie słyszeli, bo wszyscy znają X. Razem z X to już cztery osoby. Im łańcuch dłuższy, tym większe odległości dzielą poszczególne ogniwa. Nawet jeśli C zna X tylko przez garnuszki, to kiedy spotka A, ma już na temat X jakieś zdanie. Można powiedzieć, że są powiązani. 

Blogowy problem polega na tym, że A i C nigdy się nie spotkają. Jeśli się spotkają, to nawet nie przyjdzie im do głowy, że moją wspólnego znajomego. Na pewno nigdy o nim nie wspomną. 

Na blogu grupowym jest dwudziestu paru autorów. Średnio. Każdy ma związek, powiedzmy, z sześcioma osobami. Zazębia się. Autorzy nigdy tego nie wykorzystują. Prawnik nigdy nie skieruje klienta do znajomego lekarza po jakieś zaświadczenie. Tak, mierzi mnie to. 

Przeszkadza mi jeszcze pewne zasadnicze ograniczenie na grupowcach: wszystko sprowadza się do dwóch osób. Teatr grecki w czasach Ajschylosa składał się z dwóch aktorów. Na scenie mógł być chór, ludzie, których dzisiaj nazwalibyśmy statystami, ale aktorów tylko dwóch jednocześnie. Sofokles wprowadził trzeciego aktora. Nadal nie mogli grać scen grupowych, ale i tak coś zaczynało się dziać. Dwie osoby mogą dzielić tajemnicę. Jedna osoba może oszukiwać dwie... Tymczasem na blogach są tylko dwie. Non stop. 

Ludzie narzekają na banalność powiązań, ale ja przestaję się im dziwić. Ilu macie tak dobrych znajomych, żeby jeździć na ryby w dwie osoby? Może troje. Ileż jednak można jeździć na ryby? Mając tych pięćdziesięciu znajomych, jakaś szóstka to osoby, przy których dobrze się czujecie. Z nimi chodzicie do kina. We trzy, cztery osoby. Łapiecie problem? Gdyby nasze postacie mogły się spotykać w szerszym gronie, życie byłoby znacznie ciekawsze. 

Ja wiem, są wątki grupowe. Ale to nie to samo. Z założenia wątek grupowy jest dla wszystkich. Głupio w końcu powiedzieć "To jest wątek dla Julii, Jamesa, Anne i Johna". Wiecie co, dużo bym dała, gdyby mój John miał taki wątek. 

Jak to zorganizować od strony technicznej? 

Uczciwie mówiąc - nie wiem. Rzucam tylko pomysłem. Uważam, że to jest bardzo dobry pomysł, który sprawiałby frajdę również autorom z dłuższym stażem. 

***

Na koniec chciałabym powiedzieć coś o sondzie, o którą szum nam się zrobił na shoutboxie. Jestem zaskoczona, że ludzie na mnie głosują i to właśnie do nich chcę się zwrócić: ludzie, nie głosujcie na mnie. Najlepiej olejcie sondę, rozpracujcie metodę wątku w trzy osoby. Temu, komu się uda, wytnę order z ziemniaka i wypiję za jego zdrowie.